Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
recensie
Wervelend totaalspektakel met enkele pure adempauzes
3
Op maandag 22 januari palmde Lady Gaga het Antwerpse Sportpaleis in met haar Joanne World Tour. Een kleine vier maanden geleden zegde ze het geplande concert af omwille van chronische pijn. Die pijn leek nu gelukkig onder controle. In een twee uur durende show gaf Gaga haar ‘kleine monsters’ wat ze van haar verwachtten: stompende discobeats, glinsterende kostuums en een dozijn hits. De euforie die tijdens en na het optreden in de zaal hing, was tastbaar.
Haar vierde album ‘Joanne’ is haar persoonlijkste album tot nu toe, een plaat met pure popsongs met country- en folkinvloeden. Gaga opende de show met ‘Diamond Heart’, een nummer waarin ze over haar gebreken zingt. Het verlies van haar tante kwam aan bod in de titelsong ‘Joanne’ en in ‘Come To Mama’ bracht ze haar hoop voor de toekomst over. Echte hits leverde het album haar in Vlaanderen niet op. Daar zal ze niet van wakker liggen want het album is wel genomineerd voor twee Grammy’s.
Ogen tekort
Wie gedacht had dat die simpelheid ook in de show zou sluipen, had het bij het verkeerde eind. Live klonken de meeste nummers een pak minder puur en pasten ze perfect in het rijtje bombastische hits die Gaga het voorbije decennium aan elkaar rijfde zoals ‘Poker Face’, ‘Bad Romance’ en ‘Born This Way’. De mix van opzwepende popsongs en rock-geïnspireerde nummers veranderde het publiek in een dansende massa.
De wervelende liveshow was een totaalspektakel. Filmische videomontages, vlammenwerpers, uitzinnige kostuums, decorstukken die vanaf het plafond naar beneden zakten en als loopbruggen tussen het hoofdpodium en de drie kleinere podia in de zaal dienden. Als toeschouwer viel je van de ene verwondering in de andere en kwam je werkelijk ogen tekort.
Less is more
Het voorbije decennium groeide Gaga uit tot hét LGBT+-icoon waar een hele generatie mee opgroeide. Een rolmodel dat zelfacceptatie en gelijkheid promoot. Die chemie tussen haar en de fans was voelbaar op de momenten dat ze de show even stillegde om een regenboogvlag rond zich te draperen, of een zelfgemaakt jasje van een fan aan te trekken om haar boodschap kracht bij te zetten.
Echt geraakt werd ik pas op het moment dat Gaga de dwingende discobeats en de overdaad aan glitter achterwege liet. Tijdens de akoestische versie van ‘Joanne’, de pianoversie van ‘The Edge Of Glory’ en het bisnummer ‘Million reasons’ kwam haar rauwe, krachtige stem pas echt volledig tot haar recht. Die puurheid ontroerde. Op dat moment had je als toeschouwer het gevoel dat je de échte Stefani ‘Joanne’ Germanotta op het podium bezig zag. Gestript van het omhulsel van haar alter ego Lady Gaga.
Less is more had iets vaker in de show mogen doordringen. Het had bepaalde nummers, zeker die vanop ‘Joanne’, een stuk authentieker gemaakt. Voor de rest deed Gaga wat er van haar verwacht werd en trakteerde ze haar ‘kleine monsters’ op een bruisend totaalspektakel dat ze niet snel zullen vergeten.
Bron:
Eigen verslaggeving