Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
"Bij homo's vraagt een intiem gesprek om meer moed dan een simpele neukpartij"
De Argentijns-Amerikaanse Lucio Castro heeft met zijn debuutfilm 'End of the Century' meteen een hit te pakken. Een van de beste queer films van het jaar, klinkt het. “Maar ik houd er niet van films in hokjes te duwen.”
In ‘End of the Century’ ontmoeten twee homoseksuele mannen elkaar op vakantie in Barcelona. Eerst hebben ze seks, daarna leren ze elkaar beter kennen. “Een vriendin vroeg me ooit eens: dus homo's hebben eerst seks en beginnen dan pas aan de kaas en de wijn,” lacht Castro. “Ergens heeft ze een punt.”
Tijdens dat wijnmoment ontdekken de twee mannen in kwestie dat ze elkaar twintig jaar eerder ook al hebben ontmoet.
Castro: “Klopt, en twintig jaar eerder betekent dat ze elkaar rond de eeuwwissel voor het eerst tegen het lijf liepen. Die titel was er als allereerste, trouwens. Daar wou ik iets mee doen. Ik wou niet per se een homoseksuele relatie belichten.”
Is er in die twintig jaar tijd veel veranderd?
“Volgens mij is er voor de homogemeenschap twee keer zoveel veranderd als voor de heterogemeenschap. Dat maakt de film erg interessant. Aids was zoveel jaar terug nog een verschrikkelijk, dodelijk iets. De bedreiging is nu gelukkig minder groot. Nu bestaan er voor de jongere generatie voldoende behandelingen, althans in westerse landen. Begin jaren tweeduizend was het vrij uitzonderlijk om een homokoppel met een kind te zien, nu minder. Nog zoiets: vroeger zocht ik naar seks door te cruisen in het park of in de kelders van bepaalde bars – nu open ik gewoon een app op m’n telefoon.
Seks is een actie van vertrouwen en bij homoseks is dat idee nóg sterker aanwezig
Naast Grindr is er ook PrEP (medicatie die beschermt tegen infectie met hiv, red.). Alvorens Ocho en Javi, de twee hoofdpersonages, onder de lakens duiken, hebben ze het er kort over. Maar wie het medicijn niet bij naam kent, blijft in het ongewisse.
Die scène heb ik zo geschreven omwille van het realisme, niet om het publiek iets bij te leren. Seks is een actie van vertrouwen en bij homoseks is dat idee nóg sterker aanwezig. Al ligt de één er meer wakker van dan de ander natuurlijk, ook dat verschil wilde ik aantonen. Uiteindelijk is het gebruik van een condoom of een check van elkanders hiv-status bij homomannen zeer normaal.”
Na de seks komt Javi uit de kast: hij is getrouwd, en heeft een kind. Ocho reageert koeltjes.
“Juans (Barberini, red.) personage reageert inderdaad onderkoeld, zoals dat volgens mij in het echt ook zou zijn. Als iets je verbaast, laat je het eerst even binnenkomen. Dat is niet alleen realistisch, maar het geeft tegelijk ook ruimte aan het publiek om bepaalde zaken in te vullen. Die vrijheid is een constante doorheen de film.”
Denk je dat open relaties bij homokoppels meer vanzelfsprekend zijn?
“Er is volgens mij meer openheid over open of polyamoureuze relaties binnen de homogemeenschap, maar het verschil is klein. Hetero’s hebben evenveel affaires en slapen ook met andere mensen dan hun partner. In werkelijkheid denkt niemand dat het zo vreemd is. Bij homomannen is seks doorgaans zeer duidelijk, en simpel. Uiteindelijk vraagt een intiem gesprek veel meer moed dan een neukpartij. (lacht)”
Seksscènes in films zien er altijd veel te juist uit, er zijn amper problemen. In het echte leven is het helemaal niet zo stijlvol
Hoofdacteur Juan Barberini identificeert zich als heteroseksueel. Moest je hem meer sturen dan zijn tegenspeler Ramon Pujol, die openlijk homo is?
“Over de seksscènes waren ze allebei zenuwachtig, maar dat is volgens mij bij alle acteurs zo. Zulke scènes zijn haast een choreografie, en dus in de eerste plaats zeer technisch. Ik heb hen allebei verteld dat het voor mij zeer belangrijk was dat seks nooit perfect is. Seksscènes in films zien er altijd veel te juist uit, er zijn amper problemen. In het echte leven is het helemaal niet zo stijlvol; seks is vooral raar, gênant, soms grappig. We hebben daarom het meest gewerkt op hun grimassen: de lelijke gezichten die je trekt als je seks hebt. Samen zijn we op zoek gegaan naar dat moment dat je lichaam het van je ratio overneemt.”
In de derde akte bedrijven ze nogmaals de liefde, maar wisselen ze wel van positie.
“Dat is iets dat enkel homo’s opmerken! (lacht) We wilden die typische top/bottom-rolverdeling teniet doen, ook al is die natuurlijk gebaseerd op hoe het er vaak aan toe gaat. Maar voor die derde akte, die meer een fantasie is, wilde ik toch dat ze van plek wisselden.”
Je film wordt dit jaar genoemd op vele lijstjes van beste queer films van het jaar.
“Iemand vroeg me enkele dagen geleden waarom mijn film zoveel persaandacht krijgt, terwijl er al zoveel homofilms zijn? Ik vind het zeer gek om films in hokjes op te delen, maar als je van die tweedeling uit gaat dan merk je dat er veel queer films gemaakt worden die enkel voor de homogemeenschap bedoeld zijn. Het lijkt wel soft porn die aan bepaalde verlangens van het publiek moet tegemoetkomen. Dat wilde ik niet. Ik dacht na over personages en structuur, niet over “hoe queer” de film moest zijn.”
Na mijn eerste keer seks met een man was ik een week ziek
Die structuur maakt jouw film erg apart: een complexe verbeelding van hoe we omgaan met herinneringen, en het verloop van de tijd. Je personages evolueren over twintig jaar tijd, maar lijken niet ouder te worden?
“Herinneringen zijn iets anachronistisch, ze zijn niet echt. De kans is groot dat ze vol fouten zitten. Als je aan iemand terugdenkt die je tien jaar geleden zag, dan stel je je die voor zoals je die nu kent. Die subjectieve ruimte wilde ik tonen, en film is daar het perfecte medium voor. Het was een gewaagde gok om te beslissen de acteurs niet ouder te maken, maar ik ben blij dat we die keuze hebben gemaakt. Het publiek snapt dat de personages plots jonger zijn, door het verhaal te volgen – dat is veel sterker dan een laagje make-up.”
Je langspeeldebuut is een Argentijnse film die zich grotendeels afspeelt in Barcelona. Denk je dat er een groot verschil bestaat in de acceptatie van de LGBT+-gemeenschap tussen Spanje en Argentinië?
“De film moest zich afspelen in een toeristische stad die ik zelf nog niet kende, omdat Ocho er ook voor het eerst is. De keuze voor Barcelona heeft niks met de LGBTQ+-gemeenschap te maken daar, wel met de vele mensen die er passeren. En het strand.”
Buenos Aires was dus geen optie?
“Daar ben ik opgegroeid, die stad ken ik als mijn broekzak. In Argentinië is de acceptatie van homo’s trouwens best goed. Buenos Aires heeft een hele actieve queer scene, trans personen worden door de overheid gesteund in hun transities en het homohuwelijk is er legaal.”
Verliep jouw coming out er vlekkeloos?
“Neen, die was heel lastig. Ik heb me erg lang als heteroseksueel voorgedaan, tot aan mijn vierentwintigste. Toen werd ik verliefd op een man. Dat was een moeilijke periode, een beetje zoals het ook met Ocho verloopt in de film. Mijn lichaam reageerde erg vreemd op die mix van een nieuwe soort seks en andere emoties. Na mijn eerste keer was ik een week ziek.”
Uit de kast komen werkt alleen maar bevrijdend
Daarna ging het goed?
“Het duurde even voor ik het voor mezelf geaccepteerd had. Mijn moeder was altijd erg homofoob geweest en toen ik het voor mezelf wist, was ze al gestorven. Dat maakte het eigenlijk moeilijker omdat ik haar er niet meer mee kon confronteren. Haar homofobie had te maken met bescherming en angst, denk ik. Als ze heeft geweten dat ik homo was, ging ze er waarschijnlijk vanuit dat ik een moeilijker leven zou moeten leiden. Dat trachtte ze misschien te vermijden met haar homofobe opmerkingen. Heel paradoxaal, natuurlijk.”
Wie heb je het dan wel verteld?
“Mijn oom, mijn tantes. Ondanks dat het niet evident was, was het ook iets geweldig om te doen. Dat voel ik aan iedereen die ooit uit de kast kwam. Niemand heeft er ooit spijt van gehad, het werkt enkel maar bevrijdend. Uit de kast komen heeft mijn band met m’n heterovrienden alleen maar versterkt. Het is het krachtigste wapen dat je kan hebben: weten wie je bent, en je daarvoor niet schamen.”
‘End of the Century’ werd op Film Fest Gent vertoond. Voorlopig ligt de Belgische release datum nog niet vast.
Eigen verslaggeving