Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Gelukkige verjaardag mijn Liefde
In een ideale wereld zou mijn fantastische vrouw vandaag 41 geworden zijn. Verleden jaar, op dit exacte moment, gaf ik haar een cadeautje. Parfum van Tom Ford. We zaten aan de keukentafel in mijn moeder’s huis in Frankrijk.
Ze opende het pakje en keek me onbegrijpend aan. Alsof ze niet wist wat het was. Ze deed moeilijk met het lintje en het pakpapier, tot ik besefte dat ze alles met haar linkerhand deed. Mijn vrouw was rechtshandig, maar dat hand lag levenloos naast haar, zonder dat ze het merkte. Ik herinner me dat ik mijn moeder ging zoeken in de woonkamer. "We moeten een dokter bellen", zei ik. "Ze is aan het doodgaan."
Tot de dag van vandaag heb ik geen idee waar die kennis vandaan kwam, maar ik wist wel dat het leven tot stilstand kwam. Daar. Op dat moment.
Ondertussen is het tien maanden geleden sinds Julian stierf. In die tijd leerde ik dat het leven verder gaat, maar dat ik nog steeds alles wat ik heb zou inruilen voor één dag met haar. Ik leerde ook dat het me helpt om veel te werken, dat ik de beste moeder en de beste vrienden heb in de hele wereld, en dat ik in staat ben om nieuwe beste vrienden in de hele wereld te maken.
Ik leerde dat het niet uitmaakt als ik zeg: "nu is het genoeg, nu moet je terugkomen." Ik leerde dat ik thuishoor in New York, dat er momenten zijn waarop ik vrolijk ben, dat er geen enkel moment is waarop ik niet aan haar denk, dat ik haar blijf zoeken in de gezichten van anderen en dat ik nog steeds meer van haar hou dan van het leven zelf.
Ik leerde dat mensen me graag zeggen dat ze hier nog steeds is. Ze zeggen dat ze over me waakt, en dat onze liefde eindeloos is. Ik leerde om niet tegen die mensen te schreeuwen, want ik weet dat ze het goed menen. Maar ik wou dat ze dit niet meer deden. Want ze is hier niet. Niet wanneer ik ga slapen en niet wanneer ik alleen wakker word in de ochtend. Niet wanneer ik tegen haar wil praten, niet wanneer ik mijn hand op haar wang wil leggen en zeggen dat ik van haar hou. Niet wanneer ik haar wil vertellen hoe eenzaam ik ben zonder haar. Ze is weg, en het enige dat ik kan doen is proberen het te accepteren. En om te proberen vermijden iemand te worden die keer op keer "waarom?" raast en haar stem hoort terugslaan tegen de muren rondom haar.
Ik leerde dat ik haar in mijn huidige leven moet verankeren. Ook al voel ik haar aanwezigheid niet. Want dat zou het leven misschien iets draaglijker maken. Ik moet nog steeds leren hoe ik dat moet doen.
Nietzsche schreef ooit dat ‘wat je niet doodt, maakt je sterker’. Ik heb dat altijd een romantische gedachte gevonden maar vandaag verwerp ik haar als een hol cliché en een nutteloze consolidatie. Wat is gebeurd zal me misschien niet doden, maar het heeft me tot op het bot verwond. Het heeft mijn hart uitgerukt en laat me ademloos achter. Wat je niet doodt maakt je anders. Of vreemder. Maar ik zal mijn uiterste best doen te leren hoe ik hiermee moet leven.
Gelukkige verjaardag mijn Liefde.
Fleur Pierets is een kunstenaar, schrijver en een LGBT+ activist. Samen met haar vrouw Julian P. Boom publiceerde ze Et Alors? Magazine en vormde ze het kunstenaars duo JF. Pierets. Haar boek over de dood van Julian komt uit bij Das Mag in Mei 2019.
Eigen verslaggeving