Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Zomer
Vakantie. Eindelijk rust. Geen e-mails, de smartphone uit. Geen urgente oproepen van veeleisende klanten die je dringend uit de nood moet helpen. Bij voorkeur vandaag nog, uiteraard, en als het kon zelfs gisteren.
Nu kan ik mij tijdelijk volledig wijden aan al die activiteiten die ik zelf het liefste doe. Zoals luieren in de zon onder de pergola. Dromerig de frisgroene zomerse geuren van wijnranken in mij opnemen. Of compleet het tegenovergestelde: een fysiek afmattende trektocht in de bergen ondernemen. Waarbij elke stap die je zet een verkwikkende, mentale concentratie vereist. Pure ontspanning voor het brein. Nergens anders meer aan denken dan aan het grind en de keien op het pad dat voor mij ligt.
Zomerkind
Ach natuurlijk, ik ben een zomerkind. Ik voel mij bevoorrecht dat ik om van dit ultieme vakantiegenot te mogen genieten, een gans jaar lang kan werken en mij mag uitsloven om de centjes opzij te leggen. Want ik herinner mij nog al te goed, hoezeer ik mij dit alles ooit heb moeten ontzeggen. Arbeid schept vreugde. Dat besef je pas, wanneer je als een uitgerangeerd, verroest treinwagonnetje, werkeloos, op een verlaten zijspoor in de heide dreigt te belanden. Maandenlang op zoek naar een job. Door innerlijke twijfels overmand. Slechts driemaal uitgenodigd worden voor een sollicitatiegesprek. Waarom zo weinig? Stond er soms een verkeerde kop op mijn lijf? Als transvrouw in volle transitie leek het wel of ik bijna letterlijk door een paar glazen plafonds naar beneden was gedonderd. De scherven van een carrière die in duigen was gevallen, reten mijn zelfvertrouwen uiteen. Maar toen greep ik die ultieme kans die ik als bij wonder kreeg. Om terug recht te krabbelen en te beseffen dat ik nog wel degelijk iets kon. Ook al ploeterde ik nadien tien jaar lang in bedrijven die het financieel bijzonder moeilijk hadden. Op het bankroet afstevenden. En stond ik er zelf persoonlijk ook niet zoveel beter voor.
Bergschoenen
Maar ik heb geluk gehad. Ik kreeg weer vaste grond onder de voeten. Vandaar misschien dat ik nu zo graag de bergschoenen aantrek. Om mij op grote hoogte bevrijd te voelen. Bevrijd van de angst voor het water dat mij ooit figuurlijk tot aan de lippen stond. Ik dreigde kopje onder te gaan.
Op een rustig plekje uitgestrekt in het gras van de alpenweide liggen luieren en genieten van het grandioze uitzicht. Het meer dat zich aan mijn voeten uitstrekt, schittert zinderend in de zon. De oevers volgestouwd met huisjes als legoblokjes. Ik pluk nog een grassprietje. En snuif terug de geuren op die ik niet benoemen kan, maar die ik herken uit mijn kindertijd, en met al mijn zinnen in mij opneem. Zomer. Straks als ik weer van mijn berg afdaal, voel ik mij als herboren, opgeladen en vol energie. Dan kan ik er weer tegenaan. Want hier is er nu heel even niemand die mij aanspreekt, niemand die mij scheef bekijkt. Hier voel ik mij niet anders dan de anderen. Voor de rotsen en de stenen om mij heen maakt het niet uit dat ik een transvrouw ben. Hier voel ik mij herleven. Ben ik vrij. Zolang ik in beweging blijf.
Piya Deseure is geboren in Ieper. Ze studeerde geografie en werkte in de industrie. Piya is actief lied van verscheidene transgenderorganisaties en schrijft ook regelmatig gedichten.
Eigen verslaggeving