Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Vrij
Transgender! Ik kan het woord bijna niet meer aanhoren. Laat staan het uitspreken. Want ik wil normaal zijn. Een normaal leven lijden! Transgender. Als een venijnig vergif kwam deze gedachte ooit mijn brein binnengeslopen. En ik raak ze niet meer kwijt. Ik zou ze willen negeren. Maar het lukt mij niet! Ik lijk wel veroordeeld tot levenslang! Hoe hard ik ook mijn best doe om niet anders te zijn. Ik zal altijd anders lijken dan de anderen. En dat wil ik niet!
Soms zou ik slechts een druppel water willen zijn te midden van de immense oceanische massa. Of een grijze garnaal onopvallend tussen miljoenen andere grijze garnalen in zwemmend. Veilig en anoniem. Onopgemerkt!
En toch koester ik het volkomen tegenstrijdige gevoel als mens uniek te zijn. Alsof ik niet één maar twee buitenbeentjes ben. Waarmee ik geleerd heb, stap voor stap,- mijn eigen innerlijke evenwicht te vinden. En onbekende paden te verkennen. Er is niemand die mij tegenhoudt. Er is niemand die iets opmerkt. De stappen die ik zet lijken volkomen normaal. Ik bewandel slechts mijn levenspad. Net zoals miljoenen anderen. En wanneer er vroeg of laat dan toch iemand zich vragen begint te stellen, dan houdt hij of zij die meestal voor zich! Heimelijk! Waardoor ik mij na een tijdje weer buitengesloten voel. Door een gebrek aan openhartigheid.
Ach wat is het soms vermoeiend. Het lijkt wel alsof ik in een éénrichtingsstraat tegen de lange sliert toeterende auto’s in fiets. Ja dat mag volgens het verkeersreglement! Maar je moet zo hard opletten, permanent! Of er komt rotzooi van. Je gewoonweg met de stroom mee laten drijven lijkt zoveel gemakkelijker. Maar ik ben nu eenmaal van nature uit zo, tegenstrooms! De kop vooruit, gespitst. De watermoleculen om je snuit uiteen voelen drijven en je achterlijf terug in laten sluiten. Volkomen ondergedompeld tegen de bedding van de stroom aangedrukt, laat je nauwelijks sporen na. Het is enkel wanneer je boven water komt, om eventjes naar lucht te happen, dat zich een schuimspoor vormt.
Als een vis in zuiver water, zo zou ik mij willen voelen. Levend in een samenleving zonder toxische vooroordelen, die mij de ruimte geeft om mij te ontplooien als mens. Met mijn eigen onvolmaaktheden, mijn hebbelijkheden en mijn ochtendhumeur. Maar ook met humor en optimisme.
Ik wil de tegendruk van het water om mij heen voelen die mij als een dobber steeds weer naar boven drijft. Vrij! Zonder die onzichtbare hand die mij optilt, ben ik niemand. De krachten in de samenleving die mij accepteren zoals ik ben. Mij aanvaarden zonder er verder woorden aan vuil te maken. Geen sensatie, roddel of pers. Geen rolmodel. Neen, dank u wel! Ik ben slechts de auteur van een bescheiden column, waarin ik als een oprisping aan het wateroppervlak, even mijn verzuchtingen kwijt kan.
Zoals een vallende druppel verdwijnt in de anonimiteit: met een korte plof, een lichte rimpeling. Stil en onopgemerkt. Onhoorbaar in de kolkende massa die dagelijks om ons heen raast. Maar wanneer we ’s nachts de slaap niet kunnen vatten en we in piekerend stilzwijgen over de rafelige rand van onze ziel heen proberen te klauteren, dan wordt de inslag van elke druppel plots hoorbaar. En weerkaatst als een stuiterende bal elk uitgesproken woord. Als een kortstondige zilverlichte glinstering op het wateroppervlak.
Piya Deseure is geboren in Ieper. Ze studeerde geografie en werkte in de industrie. Piya is actief lied van verscheidene transgenderorganisaties en schrijft ook regelmatig gedichten.
Eigen verslaggeving