Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Eric* brengt activisme in fotograaf Jasper Groen naar boven
Eric* vertelt in beeld en woord het verhaal van een Spaanse trans* man. De Nederlandse fotograaf Jasper Groen creëert met dit project een zeer mooi fotoboek waarin hij Eric op de gevoelige plaat legt. Het resultaat: een intieme blik die de kwetsbaarheid en kracht van genderidentiteit naar de voorgrond schuift.
Het boek begint met een brief van Eric aan Jasper. Of hij nog steeds in het project kan meestappen. De eerste foto is Erics hand: halfopen vuist, zwartgelakte nagels, een tatoeage op de pols. Daarna volgen portretten, evoluerend van afwachtend naar introspectief tot ostentatief eigenzinnig.
Jasper laat Eric aan het woord in brieffragmenten waarin hij vertelt over zijn familie in een conservatief dorpje in Spanje, over zijn leven in Berlijn en vooral over de aarzelende aanvaarding van zijn lichaam. De briefwisseling is intens; “we gaven ons allebei,” zegt Jasper. “Het boek toont vooral brieven die over Eric gaan, omdat het boek nu eenmaal over hem gaat, maar ik stel mij ook kwetsbaar op.” En de diepe band die voortkomt uit wederzijdse kwetsbaarheid merk je doorheen het boek.
Dankzij die band slaagt Jasper er in om een veilige ruimte te creëren voor Erics stem, wat resulteert in een openhartig schrijven. Eric denkt in de fragmenten hardop na over zijn relatie tot eten, een verhaal dat je wel vaker hoort bij non-binaire trans* personen en dan vooral bij personen die een vrouwelijk geslacht toegewezen krijgen (AFABs - Assigned-Female-At-Birth).
Schoonheidsideaal
Hier speelt niet enkel het magere vrouwelijk schoonheidsideaal mee dat AFABs net als trans* en andere vrouwen moeten slikken, maar ook wat Eric noemt het “je lichaam vormgeven door wat je eet.” Hij heeft het over de valse belofte van controle die diëten geeft en dat genieten van eten makkelijk van een zelfzorgende naar een zelfdestructieve relatie verschuift.
Zijn verhouding met eten is niet de enige evenwichtsoefening in Erics leven. Ook de relatie met zijn moeder en de rest van de familie is ingewikkeld. Acceptatie door familie en vrienden gebeurt niet voor alle trans* personen vanaf het begin en is zeker niet lineair. Eric heeft het over hoe zijn moeder hakkelend zijn trans* identiteit accepteert; hoe ze probeert te praten over transities en transgender issues en zo per ongeluk transfobe vragen stelt. Hoe ze aan de ene kant met hem gaat shoppen voor mannenkleren, maar aan de andere kant hoopt dat de hormonen hem niet al te zichtbaar veranderen. En ook hoeveel pijn het hem doet om te zien hoe zijn moeder worstelt, hoewel hij weet dat zijn transitie noodzakelijk is om verder te leven als zichzelf, “een gelukkige en trotse queer persoon, met prachtige mensen in [zijn] leven.”
Keerpunt
Die ‘prachtige’ slaat ook op zijn familie; de angst die hij voelde om uit de kast te komen tegenover zijn vader bleek niet nodig. Erics vader accepteerde zijn 'nieuwe' zoon met open armen en zijn moeder verontschuldigde zich voor haar kwetsende woorden.
Daarmee was het tijd voor verandering: Eric scheert zijn hoofd bros. De ommezwaai in gemoed zie je weerspiegeld in de portretten; van een bedrukte, vertwijfelde blik in de verte langs de camera gaan we naar een confronterende full-frontal met vleugje clair-obscur. Het voelt als een keerpunt in de fotoreeks. Waar Eric voorheen vastberaden, maar timide en rusteloos overkwam, straalt hij nu vastberaden kalmte uit. Met de aanvaarding door zijn familie vielen een paar stukjes op hun plaats die al lang wrongen.
Eric wijt het moeizame parcours met zijn familie aan “het gebrek aan voorlichting in de maatschappij en het transfobe systeem waarin we leven ” in het algemeen en het gebrek aan steun en begrip in de directe omgeving van zijn familie specifiek. In dat opzicht is dit ook een interessant boek; de combinatie van Erics verhaal in zijn eigen woorden en de evolutie in zijn portretten zorgt voor een gevoelige benadering van een onderbelicht thema. Jasper zegt dat dit zijn vorm van activisme is; “niet iemand die de hele tijd op de barricades klimt, maar [hij] geloof[t] wel in het belang van zichtbaarheid.” In aanraking komen met mensen uit de queer community zorgt voor meer respect en aanvaarding, weet hij ons te vertellen. “Daarnaast ervaren transgender jongeren soms iets van erkenning voor hun bestaan en hun schoonheid door mijn drive hen te fotograferen. Aan dat groeiend zelfbewustzijn lever ik graag een bijdrage.”
Als je het boek niet in huis haalt voor diens esthetische waarde en interessante benadering van non-binaire genderidentiteiten, haal het dan in huis om je grootvader of nichtje kennis te laten kennismaken met de wondere wereld van het genderspectrum.
Dit artikel verscheen eerder in ZiZo 141. Je kan een gratis exemplaar van ZiZo meenemen in onze afhaalpunten. Of neem een abonnement, dan krijg je het nummer toegestuurd.
Bron:
Eigen verslaggeving
Lees meer over: